Ciemność, widzę ciemność!

Kto to powiedział? Kto podrywał dziewczyny wierszami Gałczyńskiego? Za kim ciągnęła się przez długie lata rola w "Wodzireju"? Kto był przyjacielem Krzysztofa Kieślowskiego? Dlaczego Kawalerowicz nie chciał go w "Seksmisji"? Dzisiaj miałam okazję się dowiedzieć. Usłyszałam piękne i mądre słowa płynące z ust jednego z najwybitniejszych aktorów polskiej kinematografii i teatru. Przedstawił nam właśnie najwspanialszą rolę życia - samego siebie. 

Pan, a właściwie profesor Jerzy Stuhr rozmawiał dzisiejszego wieczoru ze studentami (i nie tylko) 
w Audytorium Maximum UJ na spotkaniu zorganizowanym przez All in UJ. W sali zebrało się bagatela... 1200 osób. Mało tego, chętnych zgłosiło się ponad pięć tysięcy. Lecz i dla tych, którym nie było dane uczestniczyć w spotkaniu, czekała niespodzianka. Mogli zadawać pytania online. 

Liczby nie kłamią, zainteresowanie meetingiem było oszałamiające. Choć wcale mnie to nie dziwi, ponieważ ujrzałam przed sobą człowieka mądrego, doświadczonego życiem, żartobliwego i prominentnego. Pan Stuhr został przyjęty gromkimi brawami. Opowiadał o swoich wspomnieniach z lat kiedy studiował polonistykę na UJ, o rodzinie i przyjacielu Krzysztofie Kieślowskim. Słuchacze dowiedzieli się czego było mu w życiu żal, czym jest dla niego aktorstwo, jak ocenia twórczość swojego syna Macieja. 

Jerzy Stuhr to nie tylko aktor, ale także polonista, pisarz i tytułowany profesor. Jak sam podkreślił aktorstwo to dla niego sztuka, wymagająca wielu poświęceń, której trzeba się oddać w całości, bardzo często poświęcając najważniejsze co jest w danej chwili, w tym nieuczestniczenia w dzieciństwie swoich dzieci. Chłonął wiersze jak gąbka wodę, zaczynał od konkursów recytatorskich, podrywał dziewczyny recytując im poezję.

Jak na zorganizowanie tak wielkiego wydarzenia, studenci All in UJ bez wątpienia sobie poradzili, choć nie obyło się bez początkowego rozgardiaszu. Dobrym posunięciem okazało się podzielenie i wpuszczanie uczestników według nazwisk, ale byłoby jeszcze lepiej gdyby byli o tym poinformowani. Oczekujący nie za bardzo wiedzieli gdzie mają się kierować, nie widząc tabliczek z oznaczeniami literowymi, które zostały przykryte przez tłumy stojące przed wejściem. Natomiast wielkie brawa dla osób prowadzących rozmowę za przygotowanie się do niej, za wiedzę na tematy zdecydowanie wybiegające poza Wikipedię. Pytania od publiczności (na przykład: czy nie chciałby pan zostać politykiem?) okazały się bezbłędne. A fragment wiersza wyrecytowany na koniec przez aktora stał się kropką nad i. Takie spotkania pokazują, że dla krakowskich żaków nie ma rzeczy niemożliwych. Z całą pewnością można powiedzieć, że student to nie tylko ten, który spędza swój wolny czas chodząc na imprezy, oglądając mecze, popijając piwkiem, ale taki, który potrafi wziąć sprawy w swoje ręce i zażyć trochę kultury.