#życiówka7

Powroty bywają trudne. Zwłaszcza kiedy nie wiesz co cię czeka albo wręcz odwrotnie - wiesz, że czeka Cię zderzenie z rzeczywistością, jakbyś dostał w twarz piłką do koszykówki. Deadliny, spotkania, ciężka praca, po prostu inna rzeczywistość. Jak to wszystko ogarnąć i dlaczego nadal chce wrócić do pisania bloga?

Kiedy wróciłam z zagranicznego stażu, w Polsce czekała na mnie sesja, dokończenie pracy magisterskiej, jej obrona, do tego powrót do pracy, a następnie jej zmiana oraz odrobina życia prywatnego - umówmy się, nikt nie jest robotem. Na całość miałam... jakieś 1,5 miesiąca. Po części sama się o to prosiłam, ale kto nie próbuje ten nie żyje, pomyślałam. Dlatego też nie żałuję ani minuty, ani chwili tego czasu rozwoju, poznawania i podróży. No dobra, żałuje, że tak długo nie było mnie tutaj - na blogu. 

W gruncie rzeczy nie jesteś w stanie zrobić wszystkiego w jeden dzień. Ba! Jeśli skupiasz się na wszystkim od razu, ostatecznie nic nie wychodzi na 100%. Przeglądając kobiecą prasę, pośród setek modowych reklam natknęłam się na ciekawy artykuł mówiący  o priorytetach i poświęcaniu się jednej najważniejszej czynności każdego dnia. W poniedziałek jesteś mamusią pracusią, a we wtorek już oddajesz fartuch i skupiasz się na swoich pasjach. Od Ciebie zależy, jaki priorytet ustalisz dla poszczególnych zadań lub czynności. 

Sęk w tym, że pisanie bloga wyleciało całkiem z mojej listy priorytetów. Powróciło teraz, jak grom z jasnego nieba. Do tej pory zastanawiam się, jak udało mi się przetrwać te 1,5 miesiąca. Kluczem okazała się zwinność, organizacja czasu, cierpliwość i doping najbliższych oraz ogromna determinacja.

Tak - to jest moja linia obrony. Teraz, gdy część spraw pozamykałam bezpowrotnie, mam więcej czasu na skupienie się na pisaniu. Zatem stay tuned - znajdziesz mnie na blogu i tu. :)