Marvelowski stwór

Choć w kinie rzadko słyszy się słowa przygłup czy boski idiota w odniesieniu do obsady, to w tym przypadku ich nie brakowało. To taka mała zagrywka twórców w stronę widza, bo właśnie tak postanowiono nazwać reżysera T.J. Millera oraz odtwórcę głównej roli Ryana Reynoldsa. To tylko dwa ironiczne przykłady, na podstawie których łatwo stwierdzić, że mamy do czynienia z czarną komedią. Jeszcze taka mała podpowiedź – to nowy film bazujący na bardzo starych komiksach o super bohaterach. Wiecie już o jaki film chodzi? Oczywiście to Deadpool.

 Pod takim pseudonimem ukrywa się główny bohater, w którego fenomenalnie wcielił się kanadyjski aktor Reynolds (mogliśmy go również oglądać w „Wiecznym studencie”). Deadpool maskując się pod czerwonym strojem, próbuje rozprawić się z niebezpieczną przeszłością i swoimi śmiertelnymi wrogami. Nie ułatwia mu tego tęsknota za dziewczyną, której boi się pokazać swoje zmienione oblicze, ze względu na skrywaną przez siebie tajemnicę. W wykonaniu misji zabicia swojego dawnego ciemiężcy pomagają mu bliscy. Nie byłoby nic dziwnego w tym krótkim opisie, gdyby nie fakt, że wszyscy posiadają niezwykłą moc, np. nieodczuwanie bólu czy nieśmiertelność. Mistrzowskie pomieszanie z poplątaniem. Lecz Tim Miller wiedział, co robi, ekranizując ich przeżycia. Część dialogów, w tym żartów, oparta jest na znanych filmach, choćby z „Monty Pythona” albo właśnie uniwersum „X-Mena” – pozostałych części przygód znanych komiksowych herosów. Przybiję piątkę każdemu kto uważa, że Deadpool to bardziej anty-bohater, gdyż łamie wszelkie konwencje myślenia o super-bohaterze. Zabija z premedytacją, dowcipkując jednocześnie pod nosem. Sztyletuje swoje ofiary świetnie się przy tym bawiąc.

Choć polemizowałabym z wartością merytoryczną tej super-produkcji, to żarciki w filmie sypały się jak z rękawa. Wydawać by się mogło, że krew i śmiech nie idą w parze. A jednak! Sęk w tym, że istotą filmu nie jest ani zawiła fabuła, ani psychologiczna czy egzystencjalna treść. To są po prostu sprośne, szydercze gagi, nieopuszczające widzów ani na chwilę. Nie każdemu czarny humor pasuje, ale wnioskując z opinii swojej i innych, jest to jeden najbardziej oryginalnych pomysłów na ekranizację komiksu. Efekty specjalne i muzyka również nie zawiodły. Wyróżnia się szerokie spektrum muzyczne dopełniające obraz i teksty aktorów. Nieśmiertelny Whaam! (tak, to Ci od „Last Christmas”) czy Salt’n’Pepa. Chapeau bas dla holenderskiego didżeja Junkiego XL za dobór wpisujący się stuprocentowo w gusta odbiorców.

Producenci postanowili nieco zaszaleć i za kwotę, bagatela, 58 000 000 dolarów, jakie zostały przeznaczone na produkcję filmu, uraczyć widzów efektami specjalnymi, czytaj, finezyjnymi wybuchami czy roztrzaskanymi doszczętnie samochodami. A to wszystko w bardzo realistycznej konwencji. Nawet zastosowanie „wyświechtanego”, tak zwanego łamania czwartej ściany, czyli momentu, kiedy aktor przemawia do widzów z ekranu, oraz retrospekcji, wpasowało się jak ulał w całość projektu. Niektórzy zarzucają tej projekcji za dużo przemocy, seksualności czy wulgaryzmów. Jednak należy pamiętać, że na każde dzieło artystyczne, w tym filmowe, należy patrzeć z lekkim przymrużeniem oka, więc jeśli chcesz odkryć, co schowane jest pod maską Deadpoola, nie masz ochoty na kino wysokich lotów z życiowym morałem to ten film jest dla Ciebie!