Film o przemijaniu

Choć od premiery filmu „Ostatnia rodzina” minęło już trochę czasu, to postać Zdzisława Beksińskiego jest wciąż żywa, nie tylko w filmie czy jego dziełach, ale w każdym człowieku, który miał styczność, choćby pośrednią, z artystą. Ekspozycja jego prac zaprezentowana została w Muzeum Sztuki w Osace, co uczyło go jedynym Europejczykiem, któremu się to udało.  Posiadanie umiejętności rozmowy sztuką na trudne tematy jest wielkim darem. Lecz sednem psychodramatu w reżyserii Jana P. Matyszyńskiego nie jest twórczość Beksińskiego.

fot. Hubert Komerski 

Malarz przeprowadza się do Warszawy ze zniszczonego domu w Sanoku wraz z nadopiekuńczą, ale spajającą bliskich żoną Zofią, swoją matką oraz teściową. Nieopodal zamieszkuje charyzmatyczny Tomasz Beksiński. Pewnie ku zaskoczeniu wielu widzów rodzina prowadzi normalne życie, a sam fakt popularności artysty nie robi na domownikach większego wrażenia. Można powiedzieć, że to typowi Kowalscy, choć nosili nazwisko znaczące w sztuce i kulturze dużo więcej. Świetnym skwitowaniem bytu familii była rozmowa Zdzisława Beksińskiego (w rolę wcielił się znakomity Andrzej Seweryn) z Piotrem Dmochowskim (Andrzej Chyra), gdy na stwierdzenie „Wyobrażałem sobie pański dom jak zamczysko, w którym straszy” malarz odpowiedział żartobliwie „Na czas wizyty pochowaliśmy szkielety u sąsiadów”. 

I taka jest cała projekcja – żartobliwa, ironiczna pomimo tragizmu, jaki spotkał bohaterów. Najpierw śmierć matki i teściowej, następnie choroba i odejście żony, samobójstwo syna i w końcu zabójstwo głównego bohatera. Jedni pomyślą - przekleństwo, a drudzy, że taka jest kolej rzeczy, która dotyczy każdej rodziny, mnie czy ciebie. Film pozwolił mi popatrzeć na śmierć z perspektywy, jakiej dotąd nie znałam - bez żałoby, z oswojeniem, przełożeniem jej na prawdziwą i głęboką sztukę.

 fot. Hubert Komerski

Jestem pełna podziwu dla Aleksandry Koniecznej (znana szerszej publiczności jako Honoratka  z „Na wspólnej”). Aktorka dała prztyczka w nos wszystkim, którzy nie wierzyli w jej aktorskie możliwości. Mówi się natomiast, że postać Tomka Beksińskiego, zagranego przez młodego i utalentowanego Dawida Ogrodnika, została przerysowana, co wydaje się być błędnym stwierdzeniem. Pomimo swoich problemów natury egzystencjalnej mężczyzna był niezwykle inteligentną i barwną postacią, co niewątpliwie zostało ukazane w filmie. 

 fot. Hubert Komerski

Dopełnieniem całości projekcji był dobór muzyki, którą zajął się Atanas Valkov. Mogliśmy znów posłuchać hitów lat 70. i 80. takich jak  „Dancing with the tears in my eyes” czy „Nights in white satin”, ale nie zabrakło także muzyki klasycznej towarzyszącej malarzowi w życiu codziennym, choćby symfonie Gustava Mahlera.

Rodzina wciąga do swojego dziwnego życia, w którym tylko pozornie nie ma miejsca na miłość. Zapewniam, że kiedy obejrzycie ten film będziecie mieli ochotę bliżej poznać twórczość oraz życie osobiste Beksińskich.